De 9-11 ‘antimoskee’ toespraak van Wilders in New York is nu achter de rug. Velen reageren met opluchting op een toespraak dat voor Wilders’ doen als gematigd gekarakteriseerd wordt. In het algemeen wordt het afgedaan als niets bijzonders, geen ophef waard en zeker geen gelegenheid voor twijfels omtrent het te vormen rechtsminderheidskabinet met gedoogsteun van Wilders.
De coulante reactie op Wilders’ optreden doet mij denken aan de parabel van de kikker in koude water. Zet een kikker in een pan koud water, warm het water langzaam op, en de oh zo geleidelijk stijging in de temperatuur ontgaat de kikker compleet. Hij blijft nietsvermoedend zitten totdat hij dood gaat in kokende water.
Wilders’ toespraak en de reacties erop laten zien
welke grenzen wij voorbij gestreefd zijn. Niet grenzen van positieve doorbraken maar grenzen die wij niet moeten willen passeren. We merken niet eens dat de temperatuur van het water blijft stijgen.
In de eerste instantie hebben we de toespraak van Wilders zelf.
Inderdaad was het voor zijn doen een ingehouden betoog in die zin dat hij de lelijkste woorden heeft vermeden terwijl de boodschap nog kristal helder bleef. Maar wat voor meetlat moet dat zijn – ‘voor zijn doen’? Als we de klok slechts een aantal jaren terug zouden draaien dan was zijn toespraak met zijn provocaties, beledigingen en populistische onwaarheden wel als afstotend ervaren geworden. We zijn nu ongevoelig voor uitspraken die we niet zo lang geleden hadden verworpen. De grenzen van het acceptabele zijn erg uitgerekt. Wij merken niet eens dat de water om ons heen heter en heter wordt as het gaat om de taal en het fatsoen.
In de tweede instantie slikken we heel makkelijk, zonder na te denken, de verhaallijn, zoals opgediend door Maxime Verhagen en de zijne dat “Wilders sprak op persoonlijke titel.” In de meest letterlijke zin zou dat waar kunnen zijn maar wat is er gisteren in New York werkelijk gebeurt?
Een prominente Twee Kamer lid is afgereisd naar een van onze meest belangrijk en geliefde bondgenoten. Daar gaf hij een toespraak op een protest demonstratie tegen het bouw van een lokale Islamitische culturele centrum. Hij mengde zich daardoor direct in een maatsschappelijke conflict die Amerika nu heftig in zijn greep houdt. Zijn toespraak was bedoeld om Amerikaanse anti-islam krachten, die Amerikaanse Moslims in het vizier hebben, te motiveren, te inspireren en op te rooien. En met ieder rondje leuzen scanderen en handjeklap was het duidelijk aan Wilders’ gezicht te zien dat het oprooien van het publiek hem grote plezier en bevrediging gaf.
De laatste weken doet de President van de VS zijn beste om de gevaarlijke oprukkende maatschappelijke scheur in zijn land zo goed als mogelijk gelijmd te houden. Zoals we zouden zeggen, Obama is druk bezig, met wisselende succes, om de boel bij elkaar te houden. Tegelijkertijd reist Wilders af om een schepje er boven op te doen, om nog een wig in deze Amerikaanse maatschappelijke scheur te drijven. Hoe durft ie zou je moeten zeggen!
Wilders heeft zich direct gemengd in een gevoelig en gevaarlijker wordende Amerikaanse binnenlandse aangelegenheid. En niet aan de kant waar verantwoorde mensen de opgehitste emoties proberen te bedaren maar juist op een manier en met de bedoeling om de losgebarsten krachten nog heter te doen branden. Hoe durft ie zou je moeten zeggen!
Willens en wetens ging Wilders zijn persoonlijke bijdrage leveren aan de dynamiek dat de Amerikaanse maatschappij uit elkaar aan het drijven is. Op een moment dat het daar al lelijk genoeg is geworden met anti-Islam krachten. Wilders heeft zijn splijtzwam gedrag tot export product verheft met Amerika als eerste afzet markt. Hoe durft ie zou je moeten zeggen!
Is zijn optreden in het belang van Nederland geweest? Hoe is Nederland gebaat door een nog grotere maatschappelijke scheur in de Amerikaanse samenleving? Is onze bondgenoot, is de Amerikaanse President en zijn regering goed bediend door de oproeiende optreden van Wilders? In wiens belang was zijn toespraak? En wiens belang dient een volksvertegenwoordiger voor op te stellen en te behartigen?
Wellicht is er niets te doen aan een volksvertegenwoordiger die zich inmengt in de binnenlandse affaires van een belangrijk bondgenoot. Misschien is er niets te doen aan een volksvertegenwoordiger die optreedt in het buitenland en ter plekke het beleid van een gekozen Amerikaanse burgermeester en zijn democratische instanties zwaar bekritiseert. Misschien valt er niets te doen aan een volksvertegenwoordiger die de maatschappelijke onrust in een belangrijke bondgenoot verder wil ophitsen. Misschien valt het wel allemaal onder vrijheid van meningsuiting en past het allemaal binnen de contouren van de pakte der ‘disagreements’ tussen CDA, VVD en de PVV. Maar is het verantwoord gedrag? Is het toepasselijk gedrag voor een beoogde (gedoog)partner van de Nederlandse regering?
Om Wilders’ inmenging in een zo gevoelig en gevaarlijke binnenlandse kwestie van een bondgenoot van formaat af te doen als ‘op persoonlijke titel,’ niets bijzonder, gematigd voor zijn doen, geen ophef of geen tweede gedachte in de formatieproces waard is alleen een verdere indicatie van de mate waarin het Wilders lukt om Nederland in een sluier van mist en nevel te verhullen.
We voelen niet eens meer hoe heet de water om ons heen wordt.
Comments